Het moeizame bestaan van een appontwikkelaar

De New York Times heeft dit weekend een interessant artikel over appontwikkelaars. We horen vaak de succesverhalen van zolderkamerontwikkelaars die in twee avonden een app ontwikkelden en vervolgens een miljoen downloads binnenhaalden. Maar dat zijn de uitzonderingen. Het gros van de appontwikkelaars die in eigen beheer iets wil opbouwen heeft moeite om het hoofd boven water te houden. Zo is er het verhaal van Shawn en Stephanie Grimes.

Zij gingen na het ontslag van Shawn met apps voor kleuters aan de slag. Het is een booming markt, als je ziet hoe groot de vraag is naar apps voor kinderen, vooral op de iPad. Helaas pakte het voor dit duo niet goed uit. Ze hebben inmiddels hun auto’s verkocht, hun pensioengeld opgemaakt en 200.000 dollar aan spaargeld erin gestoken. Het leverde tot nu toe niet meer dan zo’n 5.000 dollar aan verkopen op.

Je kunt maar beter met een investeerder in zee gaan, werken bij een ‘appontwikkelfabriek’ of in opdracht apps voor grote bedrijven gaan maken, klinkt door in het NYT-artikel. Soms heb je wel wat succes, maar dat is geen garantie dat je het op langere termijn volhoudt. Een voorbeeld daarvan is Ethan Nicholas: hij had een erg succesvolle eerste iPhone-app die hem miljonair maakte. Met het geld dat hij had verdiend ontwikkelde hij nieuwe apps en richtte hij een aantal startups op. Maar die zijn lang niet zo succesvol als zijn eerste klapper.

Als je naar de vooruitzichten voor de komende jaren kijkt is er nog hoop voor de appontwikkelaars. Er wordt een toegenomen vraag van 28 procent verwacht in de periode tussen 2010 en 2020. Wie zeker wil zijn van een baan kan beter in de zorg of fysiotherapie gaan werken, blijkt uit de statistieken. Postbezorgers en fabricagemedewerkers van schoenen en kleding kunnen zich beter nu al laten omscholen, want de vooruitzichten daarvan zijn behoorlijk slecht. Iedereen weet wel waarom: schoenen en kleding maken kunnen ze in het Verre Oosten véél goedkoper en in véél grotere aantallen.