Papers, Please: deprimerende douanegame wil een punt maken (Game van de Week)

Meestal proberen games je een goed gevoel te geven. Je kruipt in de huid van bijvoorbeeld een koene ridder, met als taak om de wereld te redden. Bij iedere overwinning krijg je te horen hoe goed je het hebt gedaan en wordt de held weer een beetje sterker. Zo werkt de wereld niet in het vandaag verschenen Papers, Please. In je rol als douane krijg je vooral te maken met tegenslagen – maar dat maakt de game juist zo bijzonder.

Paspoorten en id-kaarten

Je speelt in Papers, Please een douanebeambte in het fictieve, Oost-Europees ogende Arstotzka. Je krijgt de ene na de andere persoon voor je balie, waarbij jij moet bepalen of ze wel toegang mogen krijgen tot het land. Dit doe je in eerste instantie door de paspoorten van van passanten te inspecteren. Is het paspoort verlopen? Staat de juiste foto erop? Je moet er allemaal op letten, terwijl aan de rechterzijde van het scherm de klok de uren wegtikt. Je verdient namelijk geld met ieder persoon dat je langs de grens helpt, geld wat hard nodig is om je familie thuis te ondersteunen. Kun je de huur of medicijnen voor je vader niet betalen? Dan is het potje al snel voorbij.

In eerste instantie hoef je alleen te kijken of de getoonde paspoorten in orde zijn, maar het goedkeuringsproces voor reizigers wordt steeds gecompliceerder. Zo moet je later ook toegangskaarten en officiële documenten bekijken, om te zien wie je binnenlaat. Papieren die lang niet altijd kloppen. Laat je de man met de verkeerde naam op het paspoort binnen, omdat hij zegt zijn naam onlangs te hebben veranderd? Het is vaak lastig oordelen, al helemaal omdat het doorgronden van ieder geval tijd kost – waardoor je minder geld mee naar huis neemt om je familie te verzorgen.

Ongemakkelijk

Het controleren van landbezoekers wordt niet alleen steeds complexer: het wordt ook ongemakkelijker. Het hoogtepunt is het moment waarop de lichaamsscanner in de game wordt geïntroduceerd, waarmee je ieder persoon zonder kleding moet onderzoeken. Het is vrij duidelijk dat geen van de personages hier lol in beleeft – en het voelt meteen aan als een vervelende verplichting. Maar wel één waar je mee akkoord gaat. Het is een trend die blijft terugkeren: de game eist dat je het mensen steeds moeilijker maakt, simpelweg zodat je jezelf kunt onderhouden. Je verandert in de grensbewaker waar iedereen een hekel aan heeft, maar niet omdat je zo’n slechtgezind persoon bent. Je doet alleen maar je werk.

Eerst voor pc

Traditionele gamers kennen Papers, Please al langer. Het spel verscheen in 2013 origineel voor Windows en OS X. Eerder dit jaar kwam het spel uit voor Linux, en nu is de iOS-versie er eindelijk. Daar werd lang op gewacht: critici roepen al sinds 2013 dat het spel zich perfect leent voor een touchscreen. Althans, een groot touchscreen: de nieuwe iOS-versie werkt alleen op de iPad. iPhone- en iPod-bezitters kunnen niet spelen.

Conclusie Papers, Please review

Papers, Please is niet een game die je even voor je lol speelt. In plaats daarvan schetst het spel een grimmige realiteit, waarin de beslommeringen worden afgebeeld van een personage waar je normaliter niet zo snel bij zou stilstaan. Dat niet alleen: vanuit je positie als douane wordt al snel duidelijk wat voor een kil en hard land Arstotzka eigenlijk is. Een game die hersenloze lol omruilt voor een maatschappelijk onderwerp. Wij vinden het bijzonder.