Alone: moeilijke vlieggame combineert Canabalt en Super Hexagon

Sinds Super Hexagon in 2012 verscheen, zijn er maar weinig iOS-spellen geweest waarin je écht snel moet bewegen. In deze reflexengame moest je namelijk rap tussen obstakels door duiken, waardoor er geen moment was om even rustig na te denken over je acties. Vanaf vandaag is er echter weer een game die zoveel een beroep doet op je reflexen: in Alone vlieg je in een klein ruimteschip, dat zo snel beweegt dat een aarzeling van een honderdste seconde fataal is.

Alone heeft alles van een oneindig ren-, vlieg- of springspel, maar dan met een paar honderd kilometer per uur er bovenop. Je scheert langs bergen, zigzagt door tunnelstelsels en ritst langs neergestorte oorlogsschepen. Tegelijkertijd regent het brokstukken waar je ook nog eens tussendoor moet duiken. Naarmate je verder komt in levels, krijg je nieuwe omgevingen met nieuwe obstakels voor je kiezen. Na een tijdje schieten er bijvoorbeeld ook meteoren voorbij en moet je een rechtstreekse crash voorkomen.

Geweldige besturing verwart

Je bestuurt je razendsnelle vlucht over de planeet met één vinger. Een swipe omhoog kantelt je schip naar beneden, terwijl je met een veeg omlaag juist naar boven gaat. Deze besturing kun je omdraaien vanuit de instellingen van het spel. Maar het bijzondere is: deze veegbesturing is ontzettend gevoelig. Een halve centimeter op het iOS-scherm kan je schip al een heuvel insturen, wat betekent dat je zéér minimale vingerbewegingen moet maken. In het begin wat onwennig, maar zodra je het onder de knie hebt werkt het fantastisch. Je leert namelijk al snel hoe je met de kleinste manoeuvres op je iDevice je schip heen en weer beweegt. Alone demonstreert de gevoeligheid van het touchscreen in de iPhone, iPad en iPod touch.

Hoe geweldig de besturing van Alone ook is: hij is wat verwarrend als je voor het eerst begint met spelen. Tijdens onze eerste potjes ramden we een paar keer een berg in, simpelweg omdat we geen idee hadden hoe het schip bediend moest worden. Pas na een paar pogingen hadden we door dat je afhankelijk bent van kleine veegbewegingen. Andere iOS-games laten je op vergelijkbare wijze zelf de besturing ontdekken, maar bij Alone zou een tutorial niet misstaan.

Kick van de moeilijkheid

Alone heeft de snelheid van Super Hexagon, maar qua uiterlijk doet de game ons aan een andere titel denken: Canabalt. Ook in Alone worden beperkte kleurtinten gebruikt, terwijl de gehele wereld om je heen instort. Alone geeft ons ook hetzelfde gevoel wat Canabalt ons in 2009 gaf: totale paniek. Beide zijn spellen waarin je niet probeert te winnen, maar juist wil overleven. En juist daarom voelt een succesvol potje veel beter dan bijvoorbeeld een goed potje Temple Run. De moeilijkheidgraad geeft een kick tijdens het spelen van Alone – al zit waarschijnlijk niet iedereen daarop te wachten. We noemen het maar zowel een plus- als een minpunt.