Review: Ingress, locatiegame van Google

In mijn tas zit een externe accu voor de iPhone. Die nam ik vroeger nooit mee – iCulture HQ is niet heel ver reizen, dus er moet wel iets heel geks gebeuren als de batterij van mijn iPhone voortijdig leegloopt. Maar nu neem ik heel bewust een omweg op weg naar huis en speel ik op de route nog even Ingress – Google’s nieuwe locatiegame voor de iPhone. Het constante gebruik van gps en Google Maps zorgt ervoor dat de iPhone een stuk sneller leeggaat. Een beetje extra sap is daarom wel zo handig. Niet dat ik klaag: een game als Ingress zou onmogelijk zijn zonder een aanzienlijk effect op je accu te hebben. En het spel is bijzonder genoeg om dit te rechtvaardigen.

In Ingress draait alles om je daadwerkelijke locatie. Over de hele wereld zijn virtuele portalen verspreid, die aanwezig zijn bij kunstwerken en opmerkelijke architectuur. Door deze portalen op te zoeken kun je ze hacken, zodat je ervaringspunten en voorwerpen krijgt. Is een portaal nog niet geclaimd, dan kun je hem veroveren voor één van de twee facties aanwezig in de game. Ook is het mogelijk om een portaal van een speler uit een andere factie af te pakken, om de positie van jouw team te versterken.

De spelsystemen van Ingress laten zich wat moeilijk beschrijven. Het spel zit bomvol obscure termen, die zelfs de meest fanatieke gamers niet zullen herkennen uit andere spellen. Je hebt Exotic Matter, Resonators, Bursters, Portal Links en nog veel meer gamejargon – termen die allemaal pas logisch zijn als je een tijdje hebt gespeeld. Ingress is hierdoor wat moeilijk benaderbaar en dat is zonde. Speel je namelijk, dan laat de game je al snel bijzondere dingen doen.

Naar buiten

Speel je Ingress een tijdje, dan zul je op sommige dagen vele kilometers afleggen. Onder fanatieke spelers zijn verhalen over flink wat verloren kilo’s, simpelweg omdat ze van portaal naar portaal liepen om snel in level te groeien. Daar komt bij dat je tijdens zo’n wandeltocht aardig wat te zien krijgt. Omdat ieder portaal een kunstwerk of bijzonder gebouw is, loop je van de ene toeristische trekpleister na de ander.

En dan zijn er de andere spelers. Je hebt in Ingress twee facties: Resistance en Enlightened. Iedere speler moet aan het begin één van deze twee teams kiezen, waarna ze om punten met de andere club concurreren. Dat zorgt voor een bijzondere sfeer in de game. Je mede- en tegenspelers bevinden zich immers ook in de echte wereld. Wordt een portaal bij jou in de buurt overgenomen? Dan zou de verantwoordelijke speler wel eens naast je kunnen staan. Omdat spelers van jouw factie door dezelfde stad wandelen, is het sowieso mogelijk om met elkaar samen te werken. De meest fanatieke spelers spreken zelfs met elkaar af, om samen zoveel mogelijk portalen te veroveren, ervaringspunten te verzamelen en felbegeerde velden in gebieden te creëren. Deze velden vereisen de nodige planning maar leveren ontzettend veel punten op.

Het is moeilijk om Ingress met andere games te vergelijken, simpelweg omdat het spel zo ontzettend anders is. Dit is een spel dat je de woeste wereld instuurt, in plaats van dat je even snel op het toilet speelt. Iets dat tot nu toe slechts een handjevol iOS-games ons liet doen. Dat er achter Ingress een ontzettend krachtige community schuilt, is daarom een gigantisch groot voordeel. De game was al enige tijd voor Android verkrijgbaar, waardoor de twee teams al jarenlang de strijd met elkaar aangaan – en er nu al in grote steden Ingress-clubs zijn waarbij je kunt aansluiten voor een potje wandelen.