‘Een paar oordopjes graag. De goedkoopste. Voor de iPhone.’ (Column)

Het regende heel hard en ik stond ergens in de Kalverstraat, te Amsterdam. Hoewel ik meestal de kunst uitoefen om de Kalverstraat te mijden als de pest, gaf ik over aan mijn eigen kunstzinnige uitdrukkingen en stond er. Een aantal winkeliers keek me zielig aan, ze waren hun winkel aan het afsluiten. Maar ik zou daar niet weggaan voordat ik mijn beoogde doel in handen had: nieuwe iPhone-oordopjes. Of gewoon dingen waar muziek uit klonk als je ze aan je iPhone zou verbinden.

Ergens in mij schuilt namelijk een monster, het monster der kapot maken van oordopjes. Sinds ik een iPhone bemachtigde – in juni 2009 – maakte ik vijf paar klaar voor hun regelrechte trip to hell. Helaas overleefden ze ook niet. En hoe hard ik ook probeer en hoe hard ik me ook elke keer voorneem om ze niet kwijt te raken, af te slachten of dergelijke, gebeurt het telkens. Zelfs mijn vader bemoeide zich met het proces der langzame vernietiging van De Oordopjes en hoe hard hij ook riep dat zijn oordopjes het nu al drie jaar doen, waarop ik vervolgens trouwens riep dat hij zijn iPod nooit gebruikt, het baatte niet.

Zojuist kocht ik van mijn eerste bij elkaar gewerkte centen échte oordopjes. Van Apple. Met microfoon. En terwijl ik de pinpas door het automaat haalde en ik me afvroeg waarom die dingen eigenlijk zo duur zijn, beloofde ik mezelf ook om dit setje langer dan de gemiddelde levenstijd van mijn vorige setjes tot leven te wekken. Ik houd u op de hoogte.