“Oh, twee weken zonder iPhone? Eitje!”

“Weet u, ik wil best uw iPhone innemen, en dan krijgt u een leentoestel. Vindt u dat goed?” vroeg de vrouw aan de telefoon van het bedrijf dat mijn iPhone heeft verzekerd nog. Ik weet het, het was een hint, ze waarschuwde me. Maar ja, immers staat op mijn rapport met hele grote hanenpoten “Rutger is stronteigenwijs”, dus ik deed alsof ik borrelnootjes van het Albert Heijn Huismerk at en ik haar niet verstond. En dus stemde ik in.

Een paar uur later kwam er een mannetje aan de deur. We wisselden – ik gaf mijn iPhone innerlijke kusjes en haat toe en ik kreeg een Grote Zwarte Doos. In de doos zat een telefoon. Die moest ik gaan gebruiken. Toen ik er over dacht om de doos te openen, was het mannetje al weg. In mijn rechterhand de Grote Zwarte Doos, in mijn linkerhand een bonnetje waarop stond “RETOUR BINNEN NADER AF TE SPREKEN”. Ik opende de doos. Een nieuw tijdperk van mijn leven ontsprong zich aldaar op dat moment.

Uit de doos kwam een telefoon die ik wellicht voor mijn iPhone-tijdperk nog wel gewaardeerd had. Ik stak mijn simkaart erin en speelde ermee. Opeens bedacht ik dat alles nog op mijn iPhone stond: mijn contacten, mijn sms’jes, mijn notities, mijn highscore in het zeer agressief verslavende spelletje AngryBirds. Alles!

Het leven met de telefoon ging zoals het ging. Ik miste mijn iPhone. Ik dacht weemoedig aan de tijden dat ik mijn iPhone welke ik niet in bezit had uit mijn zak liet vallen, dat ik zag hoe zich een nieuwe kras vormde in het beeldscherm waarover ik ooit zei dat het onkrasbaar was, en aan slapeloze nachten omdat ik highscores van spelletjes moest halen. Iedereen die ik tegen kwam keek me vragend aan toen ik geen iPhone uit mijn zak trok. “Gaat het wel goed met je?”, “Doe je dit voor je lol?”, “Waarom tref ik jou nou niet al spelend met je iPhone?”

Een aantal tergende dagen later belde ik illegaal tijdens de pauze in het fietsenhok naar de verzekeringsmaatschappij. “Mevrouw, u moet weten dat ik ontdekt dat heb dat ik een synchronische beperking heb: ik kan niet zonder mijn iPhone. Wilt u me daarom de status van de reparatie vertellen?” De vrouw moest lachen. Ik niet. Een aantal nog tragischere dagen na het telefoontje stond er bij thuiskomst een zwarte doos op de tafel. Mijn telefoon die ik dus leende en die ik dus wellicht nog wel gewaardeerd had voor mijn iPhonetijdperk was weg. In de doos zat mijn iPhone. De rest van de dag zat ik boven, mijn iPhone in mijn hand, al spelletjes spelend en twitterend. De volgende dag kwam ik op school. Het positivisme was niet van de lucht: “Zo kennen we je weer”, “Hoe is het met je iPhone-RSI?”, “Heb je je achterstalige highscores al ingehaald?”

Gistermiddag kreeg ik een enquête voor mijn neus geschoteld. Vraag één: kun jij je een leven stellen zonder je huidige telefoon? De tien minuten die daarop volgde schreef ik het hele blaadje vol: levens zonder iPhone zijn, hoe fout het ook klinkt, onmogelijk. Amen.