Review: Fitbit Charge HR

Als je jarenlang smartphone-accessoires test, wordt het steeds moeilijker om ergens enthousiast over te raken. Toch is dat bij de Fitbit Charge HR gelukt. Gangbare fitnesstrackers meten het aantal stappen en de mate waarin je op een dag beweegt, maar de Charge HR voegt iets extra’s toe: een hartslagmeter die continu je hartslag in de gaten houdt. Dat leidt tot verrassende nieuwe inzichten over je gedrag en de mate waarin je je inspant, ontdekte ik na een paar weken gebruik. In deze review lees je over mijn ervaringen met de Fitbit Charge HR en de verschillen met de Fitbit Surge en Apple Watch.

Fitbit Charge HR: meer dan stappen tellen

Misschien denk jij er anders over, maar wat ik merkte is dat stappen tellen na een tijdje gaat vervelen. Je kunt op een gegeven moment zelf wel inschatten of je de 10.000 stappen hebt gehaald. Vandaar dat een hartslagmeter voor mij echt weer iets nieuws toevoegt: niet om potentiële hartproblemen te ontdekken of om zelf ‘doktertje’ te spelen, maar om beter inzicht te krijgen hoe het zit met inspanning en ontspanning. Die wandeling op het strand, was dat nou voldoende zwaar zodat ik ook in mijn vetverbrandingszone zat? Ja! Is een middagje winkelen inspannend genoeg om iets aan je conditie te verbeteren? Nou, nee. En als ik ’s avonds op de bank een film zit te kijken, ben ik dan echt ontspannen of zit ik door de stress toch met een verkrampt lichaam? Gelukkig niet. Gaat mijn hartslag omhoog als ik ’s avonds nog een kop cafeïnevrije koffie drink? Ja! Dit soort inzichten krijg je met een hartslagmeter die je de hele dag kunt dragen en bij de Charge HR is dat het geval: die zit verwerkt in een simpel armbandje, dat prettig is om te dragen.

Charge HR: dagelijks gebruik

De Fitbit Charge HR is de nieuwste fitnesstracker van Fitbit. Daarnaast is er ook nog de Fitbit Surge, die wat meer bedoeld is als sporthorloge. De Charge HR is voor dagelijks gebruik. Het is een compact armbandje in twee maten (S/M en M/L) en in meerdere kleuren, dat je dag en nacht kunt dragen. Er zijn eigenlijk twee versies: de normale van €129 en de HR-versie met hartslagmeter voor €149. Als je naar de prijs kijkt, is die 20 euro extra wel de moeite waard. Het scheelt namelijk weer de aanschaf van een losse hartslagmeter of borstband. Zoek je toch het model zonder hartslagmeter, dan kun je vaak leuke kortingen vinden omdat de normale Charge alweer wat langer op de markt is.

De Charge HR meet je hartslag 24 uur per dag, zelfs wanneer je slaapt. Het armbandje stuurt alle informatie door naar de iPhone-app, die zoals we bij Fitbit gewend zijn, realtime je de metingen laat zien. Terwijl je aan het lopen bent, draait de teller voor het aantal stappen door. En terwijl je naar een film zit te kijken, laat de hartslagmeter van de Charge HR zien of spannende scenes je ook écht aangrijpen. Na een tijdje de Fitbit Charge HR te hebben gebruikt, ontdekte ik steeds beter wat ‘normaal’ voor mij is. Hartslagfrequentie is per persoon namelijk heel verschillend: het is afhankelijk van je fysieke conditie, je leeftijd en allerlei andere factoren. Als ik ontspannen ben is mijn hartslag meestal rond de 62, weet ik dankzij de Charge HR. De app laat per dag gemiddelden zien, dus ik kan achteraf goed zien of ik een ‘relaxed’ dagje heb gehad (laag in de 60) of dat mijn gemiddelde hartslag relatief wat hoger lag (rond de 80). Heb je op een bepaalde dag fanatiek gesport, dan ligt je gemiddelde hartslag uiteraard wat hoger. Het heeft geleid tot aanpassingen in mijn gedrag: op dagen met veel spanning probeer ik wat minder koffie te drinken. Kleine veranderingen, maar gezonder op de langere termijn.

Uiterlijk Charge HR

De Charge HR is qua uiterlijk vergelijkbaar met de normale Charge. Hij lijkt ook op de Force, het model dat van de markt is gehaald vanwege huidirritatie. Mijn testmodel was de zwarte uitvoering in maat S/M. Heb je wat dikkere polsen, dan kun je beter de grotere maat nemen, want het bandje mag niet te strak zitten. Als het bandje te strak zit en je van plan bent om ‘m dag en nacht te dragen, dan kan al snel de beruchte ‘rash’ ontstaan. Dit zijn de rode vlekjes, die vooral bij inspanning ontstaan. Draag de Charge-armband dus niet te strak en wissel af en toe van arm, zodat de huid weer even een tijdje onbedekt is.

De Fitbit Charge draagt als een strakke armband en dat zit lekkerder dan bijvoorbeeld de Nike+ FuelBand, die door z’n dikte aanvoelt als een damesarmband. Bij de FuelBand had ik vaak moeite met typen, omdat de armband steeds als een ‘bobbel’ onder je pols ligt en daarbij niet echt steun geeft. Bij de Fitbit Charge HR had ik daar geen last van: die sluit met een vrij platte horlogegesp en je voelt ‘m niet tijdens het dragen. De batterij zit bij de Charge HR alleen aan de bovenkant van de armband. Omdat het allemaal wat compacter is en de hartslagmeter nogal wat energie vreet, moet je de Charge HR wel relatief vaak opladen, zo’n tweemaal per week.

In de rubberen band van de Fitbit Charge HR zit een display verwerkt, waarop je stappen, afstand, verdiepingen en hartslag kunt aflezen. De Charge bevat ook een klokje, dus je hoeft geen horloge meer te dragen. Je moet herhaaldelijk op de knop aan de zijkant drukken om alle data te zien. Het werkt op dezelfde manier als de Fitbit One, die ik hiervoor gebruikte. Qua gebruiksgemak is het maar net wat je prettig vindt. Ik ben niet echt een sieraden- of horlogedraagster en vind het makkelijk om de Fitbit One gewoon in mijn broekzak te stoppen en er niet meer naar om te kijken. Bij de Fitbit Charge HR heb je steeds een polsbandje om. Dat valt meer op en kan meer in de weg zitten.

Aansluitingen van de Fitbit Charge HR

Toch heb ik ook kritiek op de Fitbit Charge HR. Het is de grootste irritatie onder Fitbit-gebruikers: de steeds wisselende kabeltjes die je bij elk nieuw product krijgt. Bij de Fitbit Charge is dat ook weer het geval: die werkt met een tweepins-oplader die heel anders is dan het kabeltje van mijn Fitbit One. En bij de Fitbit Surge zit alwéér een ander kabeltje. Het zijn allemaal afwijkende aansluitingen en als je je kabeltje ooit kwijtraakt, is er maar één partij waarbij je terecht kan: bij Fitbit zelf. Het veroorzaakt bij mij bijna een panische angst om kabeltjes kwijt te raken. Ik zorg dat mijn Fitbit-kabeltjes altijd op dezelfde plek liggen: thuis in mijn nachtkastje. Dat heeft als nadeel dat ik eraan moet denken om altijd thuis op te laden, maar ik weet dat als ik het kabeltje in mijn tas zou meenemen, dat ik ‘m vroeg of laat kwijtraak.

Mijn Fitbit-kabeltje is wel eens zoekgeraakt en voor een Fitbit-gebruiker is dat nogal vervelend: een dag niet gemeten is een dag niet geleefd. Bovendien donder je in de ranglijst met vrienden meteen omlaag en het competitieve van Fitbit is nou juist wat het geheime ingrediënt dat je motiveert om te blijven bewegen. Ik zou willen dat Fitbit net als Withings kiest voor een standaard aansluiting zoals micro-usb.

In de verpakking zit ook een usb-dongle voor de computer. Die heb ik niet gebruikt. Als je wilt kun je daarmee de Fitbit met de computer synchroniseren, maar waarom zou je? De app leest immers alles realtime uit en maakt er ook nog grafieken van.

Fitbit Charge HR in de praktijk

Zodra je de Charge HR om doet, branden de groene ledlampjes, die aangeven dat de hartslagmeter actief is. Als je wilt kun je 24 uur per dag je hartslag meten, al raakt de batterij daar wel behoorlijk snel door leeg. Alles werkt automatisch. Je koppelt eenmalig de Charge HR met de iPhone en hebt er verder geen omkijken naar. De hartslagmeting start ook vanzelf, zonder dat je erop hoeft te wachten. Ik heb een TomTom-sporthorloge waarbij je altijd even een minuutje moet wachten voordat je weg kunt rennen. Bij de Charge HR gebeurt dat een stuk sneller, al binnen tien seconden.

Hoewel de Charge HR niet bedoeld als sporthorloge, kun je er wel sportactiviteiten mee meten, door de zijknop ingedrukt te houden. Je krijgt dan een stopwatch te zien, waarbij meteen ook je hartslag voor die sessie wordt vastgelegd. Achteraf krijg je gemiddelde hartslag en de piekhartslag te zien.

Sporten met de Charge HR

De Fitbit Charge HR is weliswaar geen sporthorloge, maar je kunt er toch workouts mee vastleggen door de stopwatch te activeren. Dat is eenvoudig: druk even op de knop aan de zijkant en de stopwatch begint te tellen. Na afloop zie je de hartslag, verbrande calorieën en de tijdsduur, maar niet de afstand of de snelheid. De Charge HR kan helaas niet de gps-sensor van de iPhone gebruiken om je routes op de kaart te zetten en bijvoorbeeld afstanden te meten, zoals de Apple Watch doet. Bij de Fitbit Surge gaat sportprestaties meten iets makkelijker, omdat die een ingebouwde gps-sensor heeft.

Terwijl fitnesstrackers sterk de nadruk leggen op hardlopen en fietsen, ligt bij de Charge HR de nadruk op allerlei andere activiteiten. Na het meten van een trainingssessie met de stopwatch kun je via de bijbehorende iPhone-app aangeven om welke activiteit het gaat: spinning, hockey, dansen, krachtsport, voetbal, yoga, de Charge HR kan het allemaal aan. Indrukwekkend!

Het hartslagicoontje op het scherm van de Charge HR vertelt je tijdens het sporten of je in de juiste zone zit. Zij zijn gebaseerd op percentages van je (geschatte) maximum hartslag. Dankzij de hartslagmeter kan de Charge HR ook een betere inschatting maken van de verbrande calorieën tijdens een workout (voor zover je dat nuttige informatie vindt).

Zwemmen is mogelijk met de Charge HR. Volgens de fabrikant is de fitnessarmband waterbestendig tot 10 meter, maar ik zou de Charge HR niet langdurig onder water dompelen of ermee gaan duiken. In ieder geval heeft de afwijkende oplaadpoort toch nog één voordeel: hij is volledig gesloten (zowel letterlijk als figuurlijk) zodat er geen water kan binnendringen. De Fitbit Surge is beter bestand tegen water (5 atmosfeer) dan de Charge (1 atmosfeer).

Slaap meten met de Charge HR

Slaap meten doet de Charge HR automatisch. Zodra de armband detecteert dat je in bed ligt en typische slaapbewegingen maakt, start het meten. Hoe dat kan is me nog steeds een raadsel, maar het werkte verrassend goed. Hoe weet de Fitbit bijvoorbeeld of je slaapt, of dat je redelijk uitgeblust op de bank naar een film ligt te kijken? Helaas geeft Fitbit je weinig aanknopingspunten of adviezen om je slaapgedrag te verbeteren. Na een slechte nacht zie je dat aan de hoeveelheid en de breedte van de streepjes voor lichte en diepe slaap, maar er zit niets anders op dan de volgende nacht proberen om wat beter te slapen. Eerlijk gezegd word ik van al die streepjes wat nerveus, dus ik heb er na een paar dagen niet meer naar gekeken. Meestal weet je zelf wel of je goed hebt geslapen en ik hoef daar niet het confronterende bewijs van te zien. Jawbone doet het op dit punt beter.

Sensoren in de Fitbit Charge HR

Over de hartslagmeter in de Charge HR heb ik al heel wat verteld. Het werkt met de bekende groene ledlampjes, die je in bijna alle hedendaagse polshartslagmeters vindt (inclusief die in de Apple Watch). De lampjes schijnen op de huid en meten op die manier de frequentie van de bloeddoorvoer. In de Charge HR zitten ook nog een bewegingssensor (accelerometer) en een barometer. Die zorgen ervoor dat de fitnessarmband data zoals aantal stappen en hoogteverschillen (aantal geklommen verdiepingen) kan meten. Heb je al eerder een Fitbit gebruikt, dan ken je de stappenteller en het meten van sportactiviteiten. Dit werkt op de Charge HR op exact dezelfde manier, maar met extra’s. Op basis van je hartslag kan de Charge HR namelijk vaststellen dat je zware sportinspanningen hebt gedaan.

Helaas wordt aan de illusie van exactheid wel wat afbreuk gedaan door de manier waarop de Fitbit je hartslagzones bepaalt. Dat gebeurt namelijk op basis van de nogal ouderwetse formule ‘220 minus leeftijd’. Dat is een handige vuistregel voor mensen die geen rekenmachine bij de hand hebben, maar omdat de Fitbit een computertje is die dankzij mijn profielinformatie al over allerlei data over mijn leeftijd, geslacht, conditie, sportgewoontes en dergelijke beschikt (Fitbit werkt niet met HealthKit samen). Die data zouden ze kunnen gebruiken om hartslagzones te berekenen die iets meer op maat zijn gemaakt. Gelukkig kun je wel je eigen hartslagzones in de app invoeren. Zones zijn te herkennen aan de kleuren geel, oranje en rood (vet verbranden, cardio en piekbelasting). De Charge HR is niet bedoeld als sporthorloge, dus je kunt niet constant je hartslag aflezen op het OLED-schermpje. Ben je aan het sporten, dan zul je herhaaldelijk op de knop van de Charge HR moeten drukken, om het scherm in te schakelen en de meting af te lezen. Dat is niet zo’n probleem, maar het OLED-schermpje van de Charge HR is wel wat klein om makkelijk het getal te kunnen aflezen. Wil je continu je hartslag in de gaten houden, dan moet je de Fitbit-app op de iPhone openen, want daarin wordt de hartslag realtime bijgewerkt. Op een loopband is dat te doen, tijdens het kajakken in een wildwaterrivier niet. Maar goed, de Charge HR is ook niet bedoeld als sporthorloge. De Fitbit Surge is dat wel: die laat continu je hartslag zien op een veel groter, goed afleesbaar scherm.

Nauwkeurigheid van de Charge HR

Net als bij mijn eerdere ervaringen met Fitbits, is ook de Charge HR iets optimistischer over mijn lichaamsbeweging dan andere fitnesstruckers. Ik heb de Fitbit naast wearables van Withings (2 stuks) en Jawbone (2 stuks) gebruikt en Fitbit toonde vrijwel altijd de meeste stappen. Als de andere fitnesstrackers op 13.000 stappen zaten, zat de Fitbit altijd al op 15.000. Het ging zelfs zover dat we gingen gokken: “Oh, 3.500. Dan zal de Fitbit al wel op 4.500 staan”. En ja hoor., het kwam meestal aardig in de buurt.

Om de nauwkeurigheid van de hartslagmeter te testen vergeleek ik met borstbanden van Polar en Wahoo. Ik had ook de Apple Watch kunnen gebruiken, maar om nou te zeggen dat die na een paar weken al de gouden standaard op het gebied van hartslagmeters is? Vergeleken met de twee borstbanden liet de polsmeting via de Charge HR vrijwel dezelfde cijfers zien, ook bij hogere inspanning. Bijvoorbeeld: als de borstbanden 152 tot 155 aangaven, zat de Fitbit op 154. Nauwkeurig genoeg om te kunnen bepalen of je in de juiste hartslagzone zit.

Batterijduur van de Charge HR

Fitbit belooft een batterijduur van 5 dagen als je continu de hartslag meet en notificaties ontvangt. Die belofte wordt wel waargemaakt: ik moest om de paar dagen mijn laadkabeltje weer tevoorschijn halen om bij te laden, meestal om de 4 tot 5 dagen (omdat mijn kabeltje thuis ligt, wacht ik meestal niet tot de batterij helemaal leeg is). Die batterijduur is eigenlijk ongelooflijk goed, als je bedenkt dat de Charge HR continu aan het meten is. De Apple Watch meet om de tien minuten je hartslag en gaat slechts één dag mee (maar heeft dan ook een groter kleurenscherm).

De batterijprestatie van de Charge HR is des te knapper als je bedenkt dat de Charge (zonder hartslagmeter) maar twee dagen langer meegaat. Fitbit belooft bij deze tracker een gebruiksduur van 7 dagen, totdat je weer moet opladen. Beide armbandjes zijn bovendien verrassend compact, terwijl Fitbit toch ergens de batterij heeft moeten wegstoppen.

Fitbit Charge HR versus Apple Watch

De Charge HR is niet te vergelijken met een Apple Watch, omdat de functionaliteit heel anders is. Als je de Apple Watch puur wilt kopen als hartslagmeter (wie doet dat nou?), dan zijn beide wearables wel concurrenten van elkaar. Maar in algemene zin is de Apple Watch veelzijdiger: die gebruik je ook om apps te raadplegen en notificaties te ontvangen, om te sporten en berichtjes uit te wisselen. De Charge HR kan wel een melding geven als er een telefoontje binnenkomt, maar meer ook niet. Hij is vooral bedoeld voor gezondheidsfuncties: meten of je wel genoeg beweegt en je hartslag meten. Het lijkt misschien dat je met Fitbit slechter af bent als je alle producten van Apple gebruikt, vanwege het niet ondersteunen van HealthKit. Maar dat valt mee: met apps zoals SyncSolver kun je toch de data synchroniseren en bovendien kan Fitbit data uitwisselen met andere diensten die wel met HealthKit samenwerken, zoals MyFitnessPal. Uiteindelijk krijg je de data wel in al je favoriete apps.

Wat hartslagmeting betreft zijn er wel wat verschillen tussen de Charge HR en de Apple Watch. De Charge HR meet continu, de Apple Watch niet. Maar de Apple Watch is op sommige punten slimmer: zodra je die afdoet, stopt het meten van de hartslag en krijg je ook geen notificaties meer binnen. Logisch, want niet dragen = niet gebruiken. Bij de Charge HR duurt het even voordat de sensor door heeft dat het continu meten van de hartslag kan stoppen. Dat is gek, want Fitbit had er ook voor kunnen kiezen om meteen te stoppen met meten, zodra er geen pols meer in zicht is.

Plus- en minpunten van de Fitbit Charge HR

Conclusie Fitbit Charge HR review

Een prima fitnessarmband, die eruit ziet als eerdere Fitbit-bandjes. Maar de Fitbit Charge HR kan meer: hij meet continu je hartslag, geeft inzicht in gemiddelde hartslag en bevat coaching-functies. Zoek je een fitnessarmband die ook hartslag kan meten, dan is deze Charge HR een van de beste die je kunt krijgen. Het meest voor de hand liggende alternatief is de Fitbit Surge, die meer als sportarmband is bedoeld en ook een stuk duurder is. Twijfel je tussen de Charge met of zonder hartslagmeting, dan zou ik 20 euro extra neerleggen voor het model met hartslagmeter omdat je daarmee zoveel meer inzichten krijgt dan met een simpele ‘stappenteller’. Er zit ook een betere gespsluiting op. Wat ik ook prettig vind aan de Fitbit-trackers (nog even los van de sociale functies en de vele vrienden die er gebruik van maken) is dat je alle data meteen op de tracker zelf kunt aflezen. Bij de Jawbone UP24 kan dat niet.

Verkrijgbaar bij:

• iCulture-shop (€149)
• Bol.com (€149)
• Fonq (€149)
• BCC (€149)

Deze prijzen gelden op het moment van publicatie en worden niet automatisch bijgewerkt.